Każdy rodzic, walcząc o szczęście i zaspokojenie najważniejszych potrzeb swojego dziecka, odgrywa rolę wymagającego partnera w edukacji. Nauczyciel, do którego klasy trafia wychowanek, bywa dziś często postrzegany w nie do końca przychylnym świetle. Narażony jest na ocenę i krytykę nie tylko ze strony rodziny, ale także społeczeństwa. Jednak wzajemne zaufanie buduje się wyłącznie dzięki otwartości i wspólnemu zaangażowaniu.
Dział: Psycholog w placówce
„Grzeczne dziewczynki nikomu nie przeszkadzają, nikt ich nie zauważa. Musiałam poradzić sobie sama” – to słowa Ewy Furgał z jej książki Dziewczyna w spektrum. Zdanie to doskonale opisuje funkcjonowanie dziewczynek i kobiet w spektrum autyzmu, które na co dzień za wszelką cenę próbują dostosować się do otaczającego świata, norm i zasad, które w nim panują, a także do wymagań społecznych. Maskowanie, bo o nim mowa, jest codziennością dziewcząt w spektrum autyzmu. Pozwala im przetrwać i stwarza pozorne poczucie przynależności, jednak często powoduje znacznie głębsze trudności.
Nauczyciele, rodzice, a także (a może przede wszystkim) dzieci chcieliby, aby szkoła była bezpiecznym miejscem, w którym nic im nie grozi, i która chroni przed różnymi trudnymi doświadczeniami i sytuacjami. Na ogół tak jest, bo pracownicy szkoły dokładają wszelkich starań, dbając o uczniów i ich bezpieczeństwo, wdrażając różne systemy, procedury i działania prewencyjne. Jednak to nie zawsze wystarczy, nie wszystko da się przewidzieć, a tym samym zapobiec tragicznym wydarzeniom. Do takich wydarzeń można zaliczyć m.in. nagłą śmierć ucznia lub nauczyciela, tragiczny wypadek, pożar, przemoc z użyciem broni lub katastrofę naturalną.
Dzieciństwo i wiek nastoletni to nie tylko okresy wzrostu, ale także podejmowania ryzyka. Młodzi ludzie są w tym czasie szczególnie narażeni na pewne negatywne rezultaty swoich działań i nierzadko bywa, że nie mogą w pełni zrozumieć związku między swoim zachowaniem, decyzjami a konsekwencjami, co może niejednokrotnie doprowadzać do poważnych następstw dla zdrowia i życia swojego i innych (Ang, 2015, s. 35–42).
Mówiąc o dobrostanie psychofizycznym dzieci i młodzieży, nie sposób dziś pominąć tematu dobrostanu cyfrowego. Budowanie nawyków z zakresu higieny cyfrowej to proces, który wymaga pogłębionego dialogu, praktycznych działań i wielowymiarowej współpracy – z dziećmi, rodzicami i nauczycielami. Jak zadbać o edukację, rozwijanie świadomości i wsparcie tych trzech grup? Przede wszystkim warto wyjść z własnego gabinetu. I co dalej? Zapraszamy do lektury!
Jest taki piękny cytat z książki Sheryl Sandberg i Adama Granta, który chciałabym uczynić motywem przewodnim tego artykułu: „Kiedy cierpimy, pragniemy pewności dwóch rzeczy – że mamy prawo się tak czuć i że możemy liczyć na wsparcie”. To zdanie jest świetnym punktem wyjścia dla każdego człowieka, który chce wesprzeć siebie lub inne osoby w kryzysie. Bo prawda jest taka, że każdy z nas doświadcza kryzysowych sytuacji i, będąc w kryzysie, potrzebuje pomocy z zewnątrz. W niniejszym artykule zajmiemy się wspieraniem dzieci i nastolatków – grupy wyjątkowej, która często potrzebuje nie tylko pomocy, ale również wsparcia w jej szukaniu.
Granice osobiste mogą kojarzyć się z niewidocznymi liniami, które rozchodzą się przed każdym człowiekiem, dla którego zasięg tych linii jest sprawą bardzo indywidualną i bardzo potrzebną. Granice można porównać do przestrzeni, w której osoba czuje się komfortowo – w poczuciu bezpieczeństwa, wsparcia czy akceptacji.
Badania Głównego Urzędu Statystycznego wskazują, że w roku szkolnym 2023/2024 na terenie Polski funkcjonowało 22,5 tys. placówek wychowania przedszkolnego, do których uczęszczało 1512 tys. dzieci (GUS, 2024). Przedszkola to miejsca, w których dzieci spędzają co najmniej jedną czwartą swojego dnia, pięć dni w tygodniu, więc jakość tego czasu istotnie determinuje ich życie.
Alternatywne metody nauczania są niestandardowym podejściem dydaktycznym, które odbiegają od tradycyjnych metod stosowanych w większości szkół. Kładą one nacisk na indywidualne i elastyczne podejście do ucznia oraz rozwijanie kreatywności i samodzielności. Metody te często wykorzystują interaktywne techniki, takie jak: nauka przez doświadczenie, freinetowskie projekty grupowe, odwrócona klasa, edukacja Montessori1 czy nauczanie steinerowskie2, które integruje naukę ze sztuką. Celem tych metod jest wykształcenie umiejętności radzenia sobie w praktycznych sytuacjach, a więc nie jest to tylko przyswajanie wiedzy.