Autor: Anna Mańkowska
Doktor nauk społecznych, psycholog, psychoterapeuta poznawczo-behawioralny, specjalista psychoterapii uzależnień, wykładowca akademicki (Uniwersytet WSB Merito oraz Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II). Zawodowo zajmuje się problematyką psychologii klinicznej (w tym uzależnień) oraz procesu zdrowienia. Autorka publikacji z zakresu zdrowia publicznego.
„Palec i główka to… szkolna wymówka” – to powiedzenie jest używane w prawie każdym polskim domu. Kiedyś kojarzyło się głównie z podstępnym zachowaniem dzieci, które starały się przekonać rodziców do swoich dolegliwości chorobowych, by nie pójść do szkoły. Dziś przybiera trochę inne znaczenie i pokazuje szerszą perspektywę – najczęściej przeżywania przez najmłodszych emocji, trudnych sytuacji i nieradzenia sobie z nimi.
„Nie chcę czuć lęku”. „Zabierz go!”. „Czy możemy podczas terapii go wyłączyć? Zapomnieć?”. To tylko niektóre ze stwierdzeń, jakie pojawiają się podczas pierwszych spotkań terapeutycznych dzieci i ich bliskich, zmagających się z diagnozą zaburzeń lękowych. Nie można jednak „wyłączyć” lęku – jest on motywatorem do rozwoju, pobudza podjęcie zachowań w kierunku zmiany, ale może być także destrukcyjny i obezwładniający. To drugie oblicze lęku prowadzi do kształtowania się zaburzeń lękowych, z którymi zmaga się coraz więcej najmłodszych Polaków.